Dan rest ons nu nog het noorden van Albanië. Op de camping van Krujë horen we dat het land in grofweg drie delen qua geloof is opgedeeld. Het zuiden is orthodox, het midden volgt de islam en het noorden is katholiek. Natuurlijk zijn de geloven in de diverse steden door elkaar te zien, maar er zijn ook steden waar dat niet zo is. Krujë volgt alleen de islam en het blijkt dat Rrëshen alleen katholiek is.
We reizen op maandag door naar Rrëshen, een regio die het minst toeristisch is. Waarom gaan we er toch naar toe? Om juist de cultuur te ervaren en niet alleen de hoofd attracties van het land te bezoeken. De regio blijkt minder ontwikkeld dan de rest van Albanië door het bergachtige gebied en de slechte wegen.
Ik, vind het gebied juist prachtig (net als heel Albanië tot nu toe). Het is groen, heuvelachtig, kleine dorpjes, slingerend langs de rivier............ .
Er is nu wel een grote snelweg die het westen met het oosten en Noord Macedonië verbind, dat maakt de streek toegankelijker. Het heeft veel werkgelegenheid opgeleverd tijdens de aanleg, maar ja toen de weg klaar was, was de werkgelegenheid ook weg.
Wij belanden op camping Lakosa. Een kleine familiecamping, waar ook een speeltuintje is, diverse tafels en een restaurantje. Marco (eigenaar) en zijn vrouw heten ons van harte welkom. Op de camping lopen ook de eenden en kippen los en ze hebben een grote moestuin.
Als we rond een uur of vijf even met Misty gaan wandelen willen drie Albanese heren die op het terras zitten, graag even met haar op de foto. Een lol dat ze hebben, we worden uitgenodigd om bij ze aan tafel te komen. Het gesprek dat volgt vindt via google translate plaats, Engels kunnen ze niet. Wat opvalt is dat de Albanezen vrij direct zijn, ook deze heren durven wel te vragen. Welk geloof we hebben, welk beroep, wat we van Albanië vinden, maar ook of we kinderen hebben en waarom niet, hoeveel de reis kost tot nu toe. Ze vertellen dat dat Albanië een arm land is. Je kan studeren in Tirana, maar uiteindelijk is er vaak geen werk in het beroep waar je voor gestudeerd hebt. Ze vinden het geweldig ons ontmoet te hebben, ze nemen afscheid met een hand en we krijgen nog cola en bier mee voor in onze caravan. Ondanks dat ze niet veel te besteden hebben zijn ze vrijgevig. Dat valt ons in het algemeen ook op.
Net zoals in Tirana wordt het op de middag ook hier bewolkt en volgt de onweer en/of regen. Deze keer is het zo heftig dat het ergens in de buurt inslaat en de hele camping (jaja we staan er alleen) geen stroom heeft. Ook de eigenaar zelf niet.
We denken even koffie te gaan drinken bij hen, maar zelfs dat kan niet. Wel Turkse koffie. Apart gaan zitten is er niet bij, bij hen op de bank en in de sofa. Ook met hen praten we via google translate en een beetje Italiaans (ook dat kunnen veel Albanezen - al eerder over geschreven). Ook zij zijn benieuwd naar ons en uiteindelijk krijgen we ook foto's te zien van hun kinderen, kleinkinderen, de bruiloft van zijn dochter, het varken dat hij zelf heeft geslacht !!!! Het is maar wat je wil laten zien en/of trots op bent. Ik laat ook een foto van mij en mijn vader zien. Gelijk krijg ik het antwoord 'Maffioso'. Het klopt dat mijn vader een grote stevige man was, donker zwarte krullen en streng kon kijken. Ze hebben er lol om. (zelfs een dag later :-))
Ik laat ook een foto van mijn moeder zien, een foto die mijn zus onlangs heeft genomen op moederdag. Haar vinden ze statig, als ik zeg dat ze schildert begrijpen ze dat direct.
De Turkse koffie mag Rudolf niet betalen.
In het kaarslicht genieten we de rest van de avond in de caravan. Het blijft bijzonder om de Albanezen te ontmoeten en te spreken. We leren ook steeds meer woordjes Albanees.
Pas rond 03.30 uur is de stroom in de regio hersteld.
Meer van Ulez
Het meer ligt in het Nationale Park van Ulez, net onder Rreshen. Het dorpje Ulez ligt aan het meer en bij het dorp een een grote stuwdam aangelegd. De route ernaar toe is prachtig, door het groen van het het nationale park. En de weg is goed.
Onderweg naar Ulez toe zijn er ook bruggen, die er niet zo stevig uit zien, die over de rivier gaan. Prachtig om foto's van te maken.
Rubik klooster kerk
Op de terugweg gaan we langs de klooster kerk van Rubik. Deze ligt hoog boven de stad. De originele kerk is al in de 12e eeuw gebouwd, maar de kerk die er nu staat is een replica. In 1967 werden alle geloven verboden in Albanië en ook veel kerken vernield en afgebroken. Helaas was de kerk dicht toen we eindelijk boven waren. Het klooster is niet herbouwd, maar je ziet nog wel de ruïnes.
Caravan zit vast bij vertrek Rreshen
De camping is een mooi pareltje, heerlijk in het groen, kippen en eenden om je heen, goed eten en dus ook geen mooi aangelegde wegen en/of grintpaden.
Bij vertrek hebben we geprobeerd om de caravan met de mover te laten draaien, maar het neuswiel liep elke keer vast. Dan maar de auto ervoor en de caravan er met de auto uittrekken.
Dat lukt heel makkelijk. Wat niet makkelijk lukt is daarna het keren en draaien tussen alle bomen in. Marco (eigenaar) komt helpen en met flink wat draaien en keren komen we eruit. Echt knap hoe Rudolf dat doet, dat was mij niet geluk.
We krijgen nog zes eieren mee, vers van het land. Wat ook vers van het land is, op de dag van ons vertrek, is waarschijnlijk de kalkoen. Terwijl ik mijn campingrondleiding aan het filmen was, kon ik nog net even zien dat Marco een kalkoen ging slachten.
Dit deden we vroeger, veertig jaar geleden, ook op de boerderij van opa en oma. Toen had ik er geen probleem mee, nu vond het ik het toch wat minder prettig. Aan de andere kant worden de dieren goed verzorgd en zij leven en eten ervan, dat is toch totaal wat anders dan massa productie. Terug naar vroeger dan maar;-).
Shkodër
We rijden op donderdag richting Shkodër naar camping Australia. Een nieuwe camping waar we twee nachten verblijven en even de caravan kunnen schoonmaken en een wasje draaien.
Vanaf zaterdag kunnen we naar Lake Shkodra Resort. Hier verblijven we een week. Het is maar goed dat we gereserveerd hebben, want de camping staat barstens vol. Het is een camping met West-Europese maatstaven, alles is goed verzorgd en netjes. Wij moeten wel even wennen aan de drukte en de vele Duitsers. Man, man, man wat een Duitsers, sowieso in Albanië. Zoals het Frankrijk is voor de Nederlanders, lijkt het alsof Albanië het voor de Duitsers is. Natuurlijk ontmoeten we ook wel leuke en gezellige Duitsers.
Onderweg van de ene naar de andere camping, zien we grote sloppenwijken langs de rondweg van Shkodra. Kinderen op blote voeten, oude brommers, ganzen, paarden, huisjes bekleed met tapijten en plastic, afval overal. Wij vermoeden wel dat het Roma wijkjes zijn. Aan de rondweg liggen er zo'n drie dicht bij elkaar en ook deels op afval bulten. We hadden het al wel gehoord van Shkodra, maar niet gezien. In heel Albanië hebben we het nog niet gezien. Dat hoeft natuurlijk niet te betekenen dat het er niet is.
Als we boodschappen gaan doen bij de Spar, staan de kindertjes op hun blote voeten voor de deur te vragen om geld. Dat negeren we en dan proberen ze gewoon wat boodschappen uit je tas te pakken. Vervolgens blijven ze achter je aan lopen en maar bedelen. Zelfs bij de auto blijven ze vragen en bedelen. Je moet uitkijken dat je ze niet omver rijdt.
Airport Tirana
Op zondag gaan we terug naar Tirana, naar het vliegveld. Mijn moeder is om 11.00 uur vertrokken vanaf vliegveld Eindhoven met Wizzair en om 13.30 landt ze op Tirana.
Na bijna zes maanden je moeder weer zien is toch wel heel geweldig. Ik dacht wat komt er voor een klein vrouwtje door de deur gelopen, maar ze was het toch echt. Met haar rode koffer die bijna net zo groot is als zijzelf (grapje).
En dan weer terug naar Shkodra, waar mijn moeder op de camping een hotelkamer heeft geboekt voor een midweek. Het is maar 90 km, maar daar doe je gewoon 1,5 uur over. Op de heenweg hadden we wat file (koeien) dus duurde het wat langer.
Het blijkt dat wij dingen al niet meer helemaal goed zien. We gaan inmiddels de vijfde week van Albanië in en zijn wel wat gewend nu. Mam die verbaasd zich over veel zaken. Vooral het verkeer. Iedereen parkeert gewoon dubbel, fietsers, brommers, paarden, ezels en honden kom je tegen op de grote weg. Je moet ogen aan alle kanten hebben zegt ze. Ook het afval is in Shkodra wel veel erger dan wat we tot nu toe gezien hebben.
De vuilcontainers staan er, maar er ligt vaak veel rommel naast. Waar mensen weer plastic en blikjes uitzoeken en/of de katten en zwerfhonden eten proberen te vinden.
Oja, je kan natuurlijk ook makkelijk de inhoud van een vuilcontainer in de brand steken, dan kan je hem morgen weer vullen. Dit is geen grap, we hebben het helaas alle drie gezien.
En de winkels, naast de kapper kan rustig een garage zitten en kleren naast het fruit. Het zijn allemaal kleine winkeltjes / magazijnen naast elkaar waar ieder verkoopt wat hij/zij wil. Er zit geen systeem in. Dat heeft ook weer haar charme.
Komende week gaan we een aantal zaken in- en om Shkodra bekijken en gaan we en natuurlijk mijn 50e verjaardag vieren. Hierover volgende week meer.
Warme groet uit Shkodra,
Rudolf en Lianne
Comments