We zijn nog niet uitgekeken in de omgeving van Gjirokaster dus blijven we nog een nachtje langer. Daarna rijden we via Vlorë aan de westkust naar Berat. Wat een verschillen zien we in Albanië. Grote hotels, tot krotwoningen en alles daartussen. Dikke Mercedes auto's tot ezels en fietsjes. Dure supermarkten, tot de lokale groenteboer.
Als je naar Albanië wil? Ga dan nu! Het land is hard bezig met een omslag en je merkt dat ze hard hun best moeten doen om hun originele charme te behouden i.p.v. grote hotels te bouwen.
Ochtendwandeling langs waakhonden
Woensdagochtend gebeurt toch wel wat angstigs. We lopen de ochtendroute met Misty die Rudolf al een keer eerder heeft gelopen. En ineens uit het niets komen van links 3 grote waakhonden aangerend.
Zwerfhonden hebben we al veel vaker gezien in diverse landen, maar waakhonden? Grote ruwharige honden die naast blaffen ook hun tanden goed laten zien. Ik gooi wat koekjes wat bij zwerfhonden helpt, maar dat werkt niet. Snel lopen we door, want er zit toch een hek omheen? Nou niet helemaal dus, er zit ergens een gat in. Dus nog sneller doorlopen. Echter we moeten ook weer terug.
Ze staan nog steeds op wacht bij het pad. We lopen naast een beekje en op een plek ligt er wat grint in het midden van de beek. Misschien kunnen we wel oversteken en via de andere kant teruglopen? Rudolf houdt Misty vast en ik probeer de bamboe die in de weg ligt doormidden te breken met mijn schoenen. Beneden bij het water aangekomen blijkt het grint niet zo stevig, je zakt er aardig in weg. Rudolf probeert Misty erover te krijgen, maar die wil absoluut niet, onze angsthaas voor water........... dus moeten we weer terug via dezelfde weg + wat extra schrammen op de enkel van de bamboe stokken. De stokken nemen we wel mee!
Gelukkig zijn de honden weer terug naar hun nest gegaan en dus ver van het pad af. Zodra ze ons zien komen we ze weer aangerend en wij versnellen onze looppas. Deze keer gooi ik geen koekjes, maar maak grote gebaren met mijn armen en de bamboe stok. We komen er goed langs. Een waakhond ervaring rijker, net als de schrammen op de enkel en de mega vieze schoenen die volledig onder de modder zitten van het grint.
Gjirokaster Blue Eye
Vlakbij Gjirokaster ligt een Blue Eye. Een groot meer met veel kikkers, vogels, libellen en schildpadden met op het einde een groot blue eye. Het meer is dan zo helder dat het helemaal blauw is. Misty is met ons mee en we kiezen voor de avontuurlijke route en niet het reguliere pad wat er naar toe loopt.
We wandelen door het gras, over stenen, onder bomen en Misty rent heerlijk rond. Totdat Rudolf ineens een schildpad ziet. Of het nu een landschildpad of zoetwaterschildpad is weet ik niet zeker. Voor diegene die het weet mag reageren - zie foto.
Op een gegeven moment kunnen we niet verder en moeten we een beetje op een olifantenpaadje om een huis heen en dan zijn we er eindelijk.
Het Blue Eye is prachtig om te zien. Er schijnen er trouwens meer te zijn in Albanië. Prachtig helder water dat je zo een duik zou willen nemen. Dat mag hier helaas niet.
De terugweg lopen we over het gewone pad, gaat toch een stukje sneller.
Vlorë
Natuurlijk willen we ook een stukje strand en zee zien en we reizen naar Baro Beach Campsite in Vlorë. Een kleine simpele camping, weinig voorzieningen en de strandvoorzieningen waren nog niet gereed.
'Even' boodschappen doen duurde 1,5 uur. Het was druk in Vlorë wat eigenlijk een heel toeristische en misschien wel rijke stad is. Er wordt veel gebouwd, veel hotels, veel appartementen. Maar niet alles wordt afgebouwd en er staat een deel leeg. Ze verwachten waarschijnlijk veel van de toekomst.
Wij gaan naar de Spar, maar die blijkt erg duur zelfs duurder dan Nederland. Dus op naar de Conad en die is ook duurder dan in Nederland. Ja ze hebben goede keus voor vlees en groente, maar verder moet je er niet teveel kopen. Je kan beter naar de kleine winkeltjes gaan en de groenteboer dat is stukken goedkoper zijn we nu achtergekomen.
We zien ook veel dure auto's rijden, vooral Mercedes. Een auto is een statussymbool in Albanië en in Vlorë is dit goed te zien. Of dit het echte Albanië is betwijfel ik.
Veel campers rijden de SH8 route langs de kust van Sarandë naar Vlorë of omgekeerd. Wij rijden ook een stuk omhoog naar de mooie bergpas. Wat is deze route geweldig om te rijden. Zo groen, heerlijk om te wandelen en op een bepaald moment zijn er ook veel hotels en restaurants. Helaas zien we niet veel van het uitzicht als we bij het uitkijkpunt zijn, want we zitten in de wolken en/of in de mist. Een deel van de dag heeft het geregend, ja ook in Albanië, in het dal scheen de zon maar in de heuvels dus nog niet.
Ik kan iedereen aanraden om deze route te rijden. De weg is minder goed, veel bochten, maar ohzo mooi om te rijden. Op de terugweg zagen we ze dat ze bezig waren met een tunnel, zodat je zo door de berg heen kan van het noorden naar het zuiden. Dat is voor de vrachtauto's en bussen zeker interessant, maar ja dan mis je wel de prachtige pas.
Berat
We blijven maar twee nachten in Vlorë en rijden door richting Berat. Zodra je het binnenland weer inrijdt zie je een heel ander Albanië. Mensen in de bekende mercedes, maar ook op de fiets, met de ezel, oude auto's vol met stof, trekkers en dat alles op dezelfde weg. Wij denken trouwens dat 80% van de auto's die rondrijden Mercedes zijn, veel van die oude bakken tot ook wel de nieuwere modellen.
Berat staat sinds 2008 op de wereld erfgoedlijst van Unesco, net zoals Gjirokaster. We kiezen voor camping Castle Berat, op twee minuten van het Kasteel / de citadel
De camping is nieuw, een stuk grond gehuurd door de beheerder en netjes en gezellig gemaakt, nieuw sanitair. En een heel warm welkom.
Hij biedt aan om op de avond mee te dineren met eten gekookt door zijn vrouw. De andere campinggasten doen dat ook. Op de eerste avond een gezellig Albanees diner met o.a. spinazie taart, paprika gevuld met rijst, patatjes, baklava, fruit, salade. Bijzonder om mee te maken.
En op de ochtend krijgen we heerlijk ontbijt, aangeboden door de camping. Een soort van luchtig oliebol broodje met boter en zelfgemaakte aardbeien jam.
Berat citadel / kasteel
Op naar de citadel met de ruïnes van het kasteel! Vanaf het dorp zie je eigenlijk alleen de punt van de citadel, maar boven merk je pas hoe groot het is. De Albanezen noemen de ommuurde stad kasteel. Bijzonder is dat in de citadel nog steeds mensen wonen. Vanuit de stad kan je met een zigzag pad omhoog klimmen, of je wandelt via de grote weg omhoog en betreed dan via de achterkant de citadel.
Nog beter je kan ook via de achterkant omhoog met de auto, dat is wat wij hebben gedaan.
Er zijn twee grote toegangspoorten en het schijnt dat je in de zomer 100 LEK entree moet betalen, maar nu was het gratis. Er zijn veel families en groepen op deze zaterdag, dus kiezen wij ervoor om niet met de grote meute mee te lopen, maar een zijpad te bewandelen die veel rustiger is. Het schijnt dat de citadel ooit 42 kerken had, waar er nu nog maar een paar ruïnes van over zijn.
Je kan heerlijk dwalen door de oude citadel en je komt her en der bewoonde huisjes tegen. Zo kwam er een enthousiaste oma ons vragen of we koffie en taart wilden. Eerst twijfelden we nog, maar dit was wel een unieke kans om zo'n woning van binnen te zien. Voor we het wisten zaten we bij haar achter het huis op het balkon met uitzicht over de tuin en de stad.
Ik bood aan om haar te helpen, dus ik mee de keuken in. Hoe omschrijf je de stijl? Een mix van jaren 60-70 in Nederland, met de kleuren en inrichting van Albanië, grote banken/bedden geen tafel in het midden, jaren 60-70 kasten. Het was heel bijzonder om dit van binnen te mogen zien.
Ze was 83 jaar, woonde hier al 70 jaar en vertelde ook dat ze flink wat lichamelijke pijnen had. De cake die ze had gemaakt was heerlijk en ook de koffie en thee. Ze probeerde nog wat gebreide sokken en zelfgemaakte jam te verkopen, maar dit hoefden we niet.
Ze rekenende een goede toeristenprijs voor de koffie en thee, deed een beetje afbreuk aan de charme, maar toch ik zou het iedereen aanraden. Dit was weer een mooi moment om van dichtbij te ervaren hoe ze hier leven.
Ik heb even getwijfeld over onderstaande alinea, maar ook deze kant van Albanië zal je ervaren als je hier bent.
Een minder moment is het bezoek aan de regenwateropvang binnen de citadel. Het gebouw is prachtig hoor, en ook de steile / gevaarlijke trap naar beneden en dan zie je de grote ruimte waarin ze het regenwater opvingen. Helaas zijn er mensen die het niet kunnen laten om er lege plastic flessen in te gooien, waardoor het erg smerig is. Nog meer helaas is dat er ook dode puppies lagen. Ik dacht eerst een rat te zien, maar toen zag ik er nog een in kleuren die ratten niet hebben. Toen wist ik genoeg en ben ik weer snel naar boven gegaan. Van dit soort zaken knijpt mijn maag ineen. Ik had al gehoord dat ze in Albanië anders met honden omgaan dan in Nederland, maar als je het dan daadwerkelijk ziet is het toch de keiharde realiteit helaas.
De citadel is zeker een bezichtiging waard, mooie uitzichten, oude huizen, leuke restaurantjes en terrasjes, ruïnes van oude kerken en rode moskee.
Berat centrum
Na een tip van de campingeigenaar vinden we in het centrum heel makkelijk een parkeerplaats. Langs de boulevard is een ingang voor een ondergrondse parkeerplaats. Heel handig en (nog) niet duur.
Twee bijzondere wijken zijn Mangalem en Gorica, ze liggen bijna recht tegenover elkaar. Mangalem ligt aan de voet van de citadel en Gorica ertegen over. Het zijn twee witte wijken met allemaal dezelfde type huizen met heel veel ramen. De stad wordt ook wel de stad met de 1000 ramen genoemd. Als je omhoog kijkt naar het kasteel vanaf de brug in het centrum zie je inderdaad heel veel ramen.
In het oude centrum zijn de wegen smal en met keien. Je vindt er diverse moskeeën. De vrijgezellen moskee, die niet meer in gebruik is maar wel prachtige fresco's aan de buitenkant heeft. De koningsmoskee die er zowel van buiten als binnen prachtig uitziet, deze is gebouwd in de 16e eeuw en is een van de oudere moskeeën van het land. Eerst mogen we niet naar binnen er is net een groep Fransen die naar binnen gaan en we hebben een korte broek aan. Na een kort babbeltje mogen we toch naar binnen :-). Mooi om te zien hoor! Persoonlijk vond ik de vloerbedekking erg lekker zacht, maar daar gaat het natuurlijk niet om haha.
Langs en bij de grote boulevard, Bulevardi Republika, zitten genoeg restaurants om heerlijk te eten voor diegene die na het vele wandelen en klimmen trek heeft gekregen.
Zondag kiezen we voor een rustdag, ook vanwege de regen die bij het meer van Ohrid valt en we hebben geen zin om in de regen aan te komen.
Het was een rustdag totdat de camping beheerder met een paar kameraden een deur in de douchecabine wilde hangen. Het scharnier zit aan de verkeerde kant, moet eruit gehamerd worden en aan de andere kant erin gezet worden. Ze hebben alleen niet de goede apparatuur.
Rudolf komt met al zijn materiaal aan en de mannen lachen zich kapot. Het lukt uiteindelijk wel met het materiaal van Rudolf om het scharnier los te krijgen en aan de andere kant vast te zetten. We verliezen wel een boortje, maar dat mag de pret niet drukken. Rudolf heeft daarna nog een gezellige avond met de beheerder, ik hoor ze van veraf vaak lachen.
Dan komt maandag toch de dag van vertrek uit Berat. Camping Castle Berat heeft ons zeer verrast, we kunnen deze camping iedereen aanbevelen. Op naar een volgend avontuur in Albanië, op naar het meer van Ohrid.
Warme groet uit Albanië.
留言